De Noordzee is eigenlijk een randzee van de Atlantische Oceaan. In het zuiden is de Noordzee relatief smal en naar het noorden toe wordt ie steeds breder. Het gebied kent een complex getijdensysteem dat onder invloed staat van zon en maan en de verbindingen met de Atlantische Oceaan. In het zuiden wordt het water tussen de zuidwest Engelse kust en de Franse kust met veel kracht naar binnen gepompt.

Dat veroorzaakt grote getijverschillen. Langs de Belgische en Zeeuwse kust is het tijverschil groter dan langs de Deense en Schotse kust. Door die dynamiek en het feit dat de Noordzee relatief ondiep is, is er sprake van een enorme productie aan vis. Immers door de sterke stromingen wordt er telkens vers plankton aangevoerd en door de zonnestralen die eenvoudig tot in de verschillende waterkolommen doordringen, gedijt dat plankton er goed. Plankton is voedsel en veel voedsel betekent veel vis.

Dat de Noordzee zo ontzettend productief is, staat vast, maar dat er zoveel eetbaars rondzwemt is uniek. Eeuwenlang bedient de Noordzee de mens met vis, schaal- en schelpdieren. En dat allemaal zonder enige manipulatie. De natuurlijke kweekvijver heeft geen hulp nodig, van niemand, maar wel respect en zorg. Zolang de omliggende landen en de gebruikers (scheepvaart, offshore, zand- en grindwinning) geen rotzooi achterlaten en milieubelastende schade weten te voorkomen, biedt de Noordzee ons meer dan we ooit voor mogelijk hebben gehouden. De Noordzee is als gevolg van het sterke getijdensysteem ook continu bezig met verversen van het watervolume. Kortom, vis uit de Noordzee zwemt in een schone plas water. Daarin doen de visbestanden het de laatste jaren enorm goed. Op de foto toont een jonge Nederlandse visserman vol trots een prachtige tarbot. Gevangen in het midden van de Noordzee, waar je soms wel meters diep het heldere water in kan kijken.